Ang tinig ng Diyos | Ang Diwa ng Katawang-tao na Tinirhan ng Diyos

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Ang tinig ng Diyos | Ang Diwa ng Katawang-tao na Tinirhan ng Diyos

    Ang unang pagkakatawang-tao ng Diyos ay nanirahan sa mundo sa loob ng tatlumpu’t-tatlo at kalahating taon, gayon pa man ginawa Niya ang Kanyang ministeryo sa loob lamang ng tatlo at kalahating taon sa mga taong iyon. Sa parehong oras ng Kanyang paggawa, at bago Niya sinimulan ang Kanyang gawain, Siya ay nagtaglay ng karaniwang katauhan. Tinirhan Niya ang Kanyang karaniwang katauhan sa loob ng tatlumpu’t-tatlo at kalahating taon. Sa buong huling tatlo at kalahating taon ipinakita Niya ang Kanyang sarili bilang nagkatawang-taong Diyos. Bago Niya sinimulang gawin ang Kanyang ministeryo, nagpakita Siya sa ordinaryo, karaniwang katauhan, hindi Siya nagpapakita ng tanda ng Kanyang pagka-Diyos, at ito’y pagkatapos lamang nang sinimulan Niyang pormal na gawin ang Kanyang ministeryo nang ang Kanyang pagka-Diyos ay nahayag. Ang Kanyang buhay at gawain noong panahon ng mga unang dalawampu’t siyam na taon ay nagpakita lahat na Siya ay isang tunay na tao, isang anak ng tao, isang katawang-tao; sapagka’t ang Kanyang ministeryo ay nagsimula lamang umalab matapos ang edad na dalawampu’t-siyam. Ang kahulugan ng pagkakatawang-tao ay na ang Diyos ay nagpapakita sa katawang-tao, at Siya’y naparito upang gumawa sa gitna ng mga tao na Kanyang nilikha sa imahe ng katawang-tao. Kaya, para magkatawang-tao ang Diyos, Siya ay dapat munang magkatawang-tao, katawan na may karaniwang katauhan; ito, sa pinakamababa, ay dapat magkatotoo. Sa katunayan, ang implikasyon ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay ang Diyos ay nabubuhay at gumagawa sa katawang-tao, ang Diyos sa Kanyang tunay na diwa ay nagiging laman, nagiging isang tao. Ang Kanyang nagkatawang-tao na buhay at gawain ay maaaring hatiin sa dalawang yugto. Ang una ay ang buhay na Kanyang isinasabuhay bago isagawa ang Kanyang ministeryo. Namumuhay Siya sa isang ordinaryong pantaong pamilya, sa lubos na karaniwang katauhan, sumusunod sa karaniwang mga asal at batas ng buhay ng tao, na may karaniwang mga pangangailangan ng tao (pagkain, damit, tirahan, tulugan), karaniwang mga kahinaan ng tao, at karaniwang mga damdamin ng tao. Sa ibang salita, noong unang yugto Siya ay namuhay bilang di-banal, ganap na karaniwang katauhan, nakikisalamuha sa lahat ng mga karaniwang gawain ng tao. Ang pangalawang yugto ay ang buhay na Kanyang isinasabuhay matapos simulang gawin ang Kanyang ministeryo. Siya ay naninirahan pa rin sa karaniwang katauhan na may isang karaniwang anyo ng tao, hindi nagpapakita ng panlabas na palatandaan ng higit sa karaniwan. Ngunit Siya ay namumuhay nang dalisay para sa kapakanan ng Kanyang ministeryo, at sa panahong ito ang Kanyang karaniwang katauhan ay umiiral nang ganap sa paglilingkod sa normal na gawain ng Kanyang pagka-Diyos; at sa panahong iyon ang Kanyang karaniwang katauhan ay naging ganap hanggang sa puntong kaya na Niyang isagawa ang Kanyang ministeryo. Kaya ang ikalawang yugto ng Kanyang buhay ay upang isagawa ang Kanyang ministeryo sa Kanyang karaniwang katauhan, ay isang buhay na parehong karaniwang katauhan at ganap na pagka-Diyos. Ang dahilan na, sa panahon ng unang yugto ng Kanyang buhay, Siya ay nabubuhay sa ganap na karaniwang pagkatao na ang Kanyang katauhan ay hindi pa katumbas ng kabuuan ng banal na gawa, ay hindi pa ganap; matapos lamang na ang Kanyang pagiging tao ay maging ganap, magkaroon ng kakayahang pasanin ang Kanyang ministeryo, maaari Niyang simulan ang Kanyang ministeryo. Dahil Siya, bilang tao, ay kailangang lumago at maging ganap, ang unang yugto ng Kanyang buhay ay karaniwang pagkatao, samantalang sa pangalawang yugto, dahil ang Kanyang pagkatao ay may kakayahang isabalikat ang Kanyang gawain at gawin ang Kanyang ministeryo, ang buhay ng pagkakatawang-tao ng Diyos na tinatahanan Niya sa panahon ng Kanyang ministeryo ay isa sa parehong pagkatao at ganap na pagka-Diyos. Kung mula sa sandali ng Kanyang kapanganakan ang nagkatawang-taong Diyos ay sinimulan ang Kanyang ministeryo nang maalab, gumagawa ng higit sa karaniwan na mga senyales at mga himala, sa gayon Siya ay maaaring walang panlupang diwa. Samakatuwid, ang Kanyang pagiging tao ay umiiral para sa kapakanan ng Kanyang panlupang diwa; walang laman kung walang katauhan, at ang isang tao na walang katauhan ay hindi isang tao. Sa ganitong paraan, ang katauhan ng laman ng Diyos ay tunay na pagmamay-ari ng katawang-taong laman ng Diyos. Sa pagsabi na “kapag ang Diyos ay nagiging laman Siya ay ganap na banal, ay hindi talaga tao,” ay isang kalapastangan sa Diyos, dahil ito ay isang imposibleng makuhang paninindigan, isa na lumalabag sa alituntunin ng pagkakatawang-tao. Kahit pagkatapos Niyang simulang gawin ang Kanyang ministeryo, ang Kanyang pagka-Diyos ay naninirahan pa rin sa panlabas na balat ng tao kapag ginagawa Niya ang Kanyang trabaho; ito lamang ay na sa oras na iyon, ang Kanyang pagkatao ay naglilingkod sa tanging layunin nang nagpapahintulot sa Kanyang pagka-Diyos upang maisagawa ang gawain sa normal na laman. Kaya ang kumakatawan ng gawain ay ang pagka-Diyos na nagpapatira sa Kanyang katauhan. Ang Kanyang pagka-Diyos, hindi ang Kanyang pagkatao, ang nasa trabaho, datapwat ito ay isang pagka-Diyos na nakatago sa loob ng Kanyang pagkatao; ang Kanyang gawain sa diwa ay tinatapos sa pamamagitan ng Kanyang ganap na pagka-Diyos, hindi sa pamamagitan ng Kanyang pagkatao. Ngunit ang tagagawa ng trabaho ay ang Kanyang pagkatao. Maaaring sabihin ng isa na Siya ay isang tao at isa ring Diyos, sapagkat ang Diyos ay nagiging isang Diyos na namumuhay sa laman, may balat ng tao at diwa ng tao ngunit mayroon ding diwa ng Diyos. Sapagkat Siya ay isang tao na may diwa ng Diyos, Siya ay nasa itaas ng sinumang nilikhang tao, sa itaas ng sinumang tao na kayang gawin ang gawain ng Diyos. Kaya, sa lahat ng may balat ng taong kagaya Niya, sa lahat ng nagmamay-ari ng katauhan, tanging Siya lang mismo ang nag-aanyong Diyos Mismo—lahat ng iba pa ay nilikha bilang tao. Kahit lahat sila ay may katauhan, ang mga nilikhang tao ay walang iba kundi tao, habang ang Diyos na nagkatawang-tao ay naiiba: Sa Kanyang laman hindi lamang katauhan ang mayroon Siya kundi higit pang mas mahalaga ay ang pagka-Diyos. Ang Kanyang pagkatao ay makikita sa panlabas na anyo ng Kanyang laman at sa Kanyang araw-araw na buhay, ngunit ang Kanyang pagka-Diyos ay mahirap makita. Dahil ang Kanyang pagka-Diyos ay naipapahayag lamang kapag Siya ay may katauhan, at hindi bilang higit sa karaniwan na naiisip ng tao na maging, ito ay lubhang mahirap para sa mga tao na makita. Kahit ngayon ito ay lubos na mahirap para sa mga tao na unawain ang totoong diwa ng pagkakatawang-tao ng Diyos. Sa katunayan, kahit pagkatapos Kong magsalita tungkol dito nang ganoong katagal, umaasa Akong misteryo pa rin ito sa karamihan sa inyo. Ang isyu na ito ay napaka-simple: Yamang ang Diyos ay naging laman, ang Kanyang diwa ay isang kombinasyon ng pagkatao at pagka-Diyos. Ang kumbinasyon na ito ay tinatawag na Diyos Mismo, ang Diyos Mismo sa lupa.

    Ang buhay na isinabuhay ni Jesus sa lupa ay isang karaniwang buhay ng laman. Siya ay namuhay sa karaniwang pagkatao sa Kanyang laman. Ang Kanyang awtoridad—na gawin ang gawain ng Diyos at sambitin ang salita ng Diyos, o pagalingin ang may sakit at magpalayas ng mga demonyo, para gawin ang ganoong hindi pangkaraniwang mga bagay—hindi naipakita ang sarili, para sa karamihan, hanggang sa Siya ay nagsimula ng Kanyang ministeryo. Ang Kanyang buhay bago ang edad na dalawampu’t siyam, bago Niya ginawa ang Kanyang ministeryo, ay sapat na patunay na Siya lamang ay isang karaniwang tao. Dahil dito, at dahil hindi pa Siya nakapagsisimula ng Kanyang ministeryo, ang mga tao ay walang nakitang banal sa Kanya, walang nakitang higit sa normal na tao, isang karaniwang tao—gaya noong pinaniniwalaan Siya ng iba bilang anak ni Jose. Ang akala ng mga tao ay anak Siya ng ordinaryong tao, walang ibang paraan para maihayag na Siya ang nagkatawang-taong Diyos; kahit ganoon, sa pagdaan nang paggawa ng Kanyang ministeryo, Siya ay gumawa ng maraming milagro, karamihan sa mga tao ay nagsabi pa rin na anak Siya ni Jose, sapagka’t Siya ay si Kristong may panlabas na balat ng karaniwang pagkatao. Ang Kanyang karaniwang pagkatao at Kanyang gawain ay parehong umiiral upang matupad ang kahalagahan ng unang pagkakatawang-tao, na nagpapatunay na ang Diyos ay ganap na naging laman, maging isang lubos na ordinaryong tao. Na Siya ay nagkaroon ng karaniwang pagkatao bago Siya nagsimula sa Kanyang trabaho ay patunay na Siya ay isang ordinaryong laman; at ang Kanyang pagtatratabaho ay pagpapatunay na Siya ay isang ordinaryong laman, sapagka’t Siya ay gumawa ng mga tanda at kababalaghan, nagpagaling ng may sakit at nagpalayas ng mga demonyo sa katawan ng karaniwang tao. Ang dahilan na kung bakit kaya Niyang gumawa ng mga milagro ay dahil ang Kanyang laman ay mayroong awtoridad ng Diyos, na ang laman ay kung saan ang Espiritu ng Diyos ay binihisan. Siya ay nagmamay-ari nitong awtoridad dahil sa Espiritu ng Diyos, at hindi ibig sabihin nito na Siya ay hindi laman. Ang pagpapagaling sa mga maysakit at pagpapalayas ng mga demonyo ay ang gawain na kailangan Niyang gawin sa Kanyang ministeryo, isang pagpapahayag ng Kanyang pagka-Diyos na nakatago sa Kanyang pagkatao, at kahit anong palatandaan ang Kanyang ipinakita o paano Niya pinatunayan ang Kanyang awtoridad, Siya pa rin ay namuhay sa karaniwang pagkatao at isa pa ring normal na laman. Hanggang dumating sa puntong Siya ay muling nabuhay pagkatapos mamatay sa krus, Siya ay nanirahan sa normal na laman. Ang pagkakaloob ng biyaya, pagpapagaling ng may sakit, at pagpapalayas ng mga demonyo, ay lahat naging bahagi ng Kanyang ministeryo, lahat mga ginawa Niya sa Kanyang karaniwang pagkatao. Bago Siya pumunta sa krus, hindi Siya kailanman umalis sa Kanyang karaniwang pagkatao, anuman ang Kanyang ginagawa. Siya ay ang Diyos Mismo, ginagawa ang trabaho ng Diyos, dahil Siya ay nagkatawang-taong Diyos, kumain Siya ng pagkain at nagsuot ng damit, nagkaroon ng karaniwang pangangailangan ng tao, nagkaroon ng karaniwang katuwiran ng tao at karaniwang pag-iisip ng tao. Ang lahat ng ito ay patunay na Siya ay isang normal na tao, kung saan pinatunayan na ang pagkatawang-tao ng Diyos ay laman na may karaniwang pagkatao, hindi isang higit sa karaniwan. Ang Kanyang trabaho ay upang kumpletuhin ang gawa ng unang pagkakatawang-tao ng Diyos, upang masunod ang ministeryo ng unang pagkakatawang-tao. Ang kabuluhan ng pagkakatawang-tao ay na ang isang ordinaryo at normal na tao ay ginagawa ang gawain ng Diyos Mismo; iyon ay, na ang Diyos ay ginagawa ang Kanyang pagka-Diyos na gawain sa pagkatao at sa gayong paraan talunin si Satanas. Ang pagkakatawang-tao ay nangangahulugan na ang Espiritu ng Diyos ay nagiging isang laman, iyon ay, ang Diyos ay nagiging laman; ang gawain na ginagawa Niya sa laman ay ang gawain ng Espiritu, na kung saan ay natanto sa laman, ipinahayag sa pamamagitan ng laman. Walang sinuman maliban sa laman ng Diyos ang maaaring tumupad sa ministeryo ng pagkakatawang-tao ng Diyos; iyon ay, pagkakatawang-tao ng Diyos lamang, itong karaniwang katauhan—at walang sinuman—ang makakapagpahayag ng banal na gawain. Kung, noong panahon ng Kanyang unang pagdating, ang Diyos ay hindi nagkaroon ng karaniwang pagkatao bago ang edad ng dalawampu’t siyam—kung sa sandali na Siya ay ipinanganak ay nakagagawa na Siya ng mga himala, kung sa sandali na Siya ay natutong magsalita Siya ay nakapagsalita ng wika ng langit, kung sa sandali ng unang pagtapak Niya sa lupa ay naintindihan agad Niya ang makamundong bagay, nababatid ang bawat pag-iisip at mga intensyon ng bawat tao—sa gayon ay hindi Siya matatawag na normal na tao, at ang Kanyang laman ay hindi matatawag na laman ng tao. Kung ito ay ang kaso na kalakip ni Kristo, samakatwid ang kahulugan at diwa ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay mawawala. Na Siya ay nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao na nagpapatunay na Siya ay Diyos na nagkatawang-tao sa laman; sa katunayan na Siya ay sumailalim sa normal na proseso ng pantaong paglaki ay higit pang nagpapatunay na Siya ay normal na laman; at bukod doon, ang Kanyang gawa ay sapat na patunay na Siya ay salita ng Diyos, Espiritu ng Diyos, na nagiging laman. Ang Diyos ay nagkakatawang-tao dahil sa mga pangangailangan sa trabaho; sa madaling salita, itong yugto ng gawain ay kailangang matapos bilang laman, ginawa sa karaniwang pagkatao. Ito ang unang kailangan para sa “ang Salita ay nagiging laman,” para sa “ang Salitang nagpapakita sa laman,” at ito ay ang tunay na kuwento sa likod ng dalawang pagkakatawang-tao ng Diyos. Maaaring maniwala ang mga tao na ang buong buhay ni Jesus ay may kasamang mga himala, na mula sa simula hanggang sa katapusan ng Kanyang gawain sa lupa hindi Siya nagpakita ng karaniwang pagkatao, na hindi Siya nagkaroon ng normal na pangangailangan ng tao o kahinaan o emosyon ng tao, hindi nangailangan ng mga pangunahing pangangailangan sa buhay o maglibang sa karaniwang pag-iisip ng tao. Payak nilang iniisip na mayroon Siyang higit sa karaniwang pag-iisip, isang nangaingibabaw na katauhan. Naniniwala sila na dahil Siya ay Diyos, hindi Siya dapat mag-isip at mamuhay tulad ng karaniwang gawain ng tao, na isang normal na tao lamang, isang tunay na nilalang, ang kayang mag-isip ng pangkaraniwang pag-iisip ng tao at mabuhay ng isang normal na pantaong buhay. Ang lahat ng mga ito ay mga ideya ng tao, at mga paniwala ng tao, na labas sa orihinal na mga layunin ng gawain ng Diyos. Ang pangkaraniwang pag-iisip ng tao ay sinusuportahan ng karaniwang katuwiran at karaniwang pagkatao; ang karaniwang pagkatao ay nagpapatuloy ng karaniwang tungkulin ng laman; at ang normal na tungkulin ng laman ay pinapagana ang normal na buhay ng laman sa kabuuan nito. Tanging sa pamamagitan lamang ng pagtatrabaho sa laman maaaring matupad ng Diyos ang Kanyang layunin sa pagkakatawang-tao. Kung ang nagkatawang-taong Diyos ay nagmamay-ari lamang ng panlabas na balat ng laman, ngunit di nag-isip ng karaniwang pag-iisip ng tao, gayon din ang lamang ito ay hindi magkakaroon ng katuwiran ng tao, lalo pa ang katapatan ng tao. Paanong ang isang laman na tulad nito, na walang pagkatao, ay matutupad ang ministeryo na dapat gawin ng nagkatawang-taong Diyos? Ang karaniwang pag-iisip ay nagpapanatili ng lahat ng aspeto ng buhay ng tao; kung walang karaniwang pag-iisip, ang isa ay hindi magiging tao. Sa madaling salita, ang taong hindi nag-iisip ng karaniwang pag-iisip ay may sakit sa pag-iisip. At ang Kristo na walang katauhan kundi tanging pagka-Diyos lamang ay hindi masasabing laman ng nagkatawang-taong Diyos. Kaya, paanong ang laman ng nagkatawang-taong Diyos ay walang karaniwang pagkatao? Hindi ba kalapastangan na sabihing si Kristo ay walang pagkatao? Lahat ng gawain na ginagawa ng karaniwang tao ay umaasa sa pagtakbo ng karaniwang pag-iisip ng tao. Kung wala ito, ang mga tao ay kikilos nang hindi karaniwan; hindi man lamang nila masasabi ang pagkakaiba sa pagitan ng itim at puti, mabuti at masama; at sila’y walang mga etika na pantao at mabuting panuntunan. Katulad nito, kung ang nagkatawang-taong Diyos ay hindi nag-isip gaya ng karaniwang tao, gayon ay hindi Siya magiging tunay na laman, isang normal na laman. Ang ganitong di-nag-iisip na laman ay hindi makakayang makuha ang banal na gawain. Hindi niya magagawang makisalamuha sa karaniwang gawain ng laman, lalo pa ang mamuhay kasama ang mga tao sa lupa. At kaya ang kahalagahan ng pagkakatawang-tao ng Diyos, ang tunay na diwa ng pag-anyo ng Diyos sa laman, ay mawawala. Ang pagkatao ng Diyos na nagkatawang-tao ay umiiral para manatili ang karaniwang banal na gawain sa laman; ang Kanyang karaniwang pantaong pag-iisip ay sinusuportahan ng Kanyang karaniwang pagkatao at lahat ng Kanyang karaniwang panlupang gawain. Maaaring sabihin na ang Kanyang karaniwang pag-iisip bilang tao ay umiiral upang ipagpatuloy ang mga gawain ng Diyos sa laman. Kung itong laman ay hindi nagmamay-ari ng isang karaniwang pag-iisip ng tao, ang Diyos ay hindi makakapag-trabaho sa laman, at ang kailangan Niyang gawin sa laman ay hindi kailanman magaganap. Kahit ang katawang-taong Diyos ay nagtataglay ng karaniwang pag-iisip ng tao, ang Kanyang gawain ay hindi nasisira ng pantaong pag-iisip; isinasabalikat Niya ang trabaho sa sangkatauhan nang may karaniwang pag-iisip, sa ilalim ng kondisyon na Kanyang pagmamay-ari sa pagkatao na may isip, hindi sa pamamagitan ng nakasanayang karaniwang pagtingin ng tao. Gaano man katayog ang pag-iisip ng Kanyang mga laman, ang Kanyang gawain ay hindi nagdadala ng tatak ng pangangatwiran o pag-iisip. Sa madaling salita, ang Kanyang trabaho ay hindi nagmula sa pag-iisip ng Kanyang laman, kundi direktang pagpapahayag ng banal na gawain sa Kanyang pagkatao. Ang lahat ng Kanyang gawain ay ang ministeryo na kailangan Niyang matupad, at wala dito ang anumang inisip ng Kanyang utak. Halimbawa, ang pagpapagaling sa maysakit, ang pagpapalayas ng mga demonyo, at pagpapapako sa krus ay hindi produkto ng Kanyang pantaong pag-iisip, hindi matatamo ng kahit sinong tao na may pantaong pag-iisip. Gayundin, ang mapanlupig na gawa ngayon ay ang ministeryo na dapat magawa ng nagkatawang-taong Diyos, ngunit hindi ito ang gawain ng kagustuhan ng tao, ito dapat ay gawain ng Kanyang pagka-Diyos, gawain ng walang kahit sinong tao ang may kaya. Kaya ang nagkatawang-tao na Diyos ay dapat nagmamay-ari ng isang karaniwang pag-iisip ng tao, dapat nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao, dahil dapat Niyang isagawa ang Kanyang gawain sa sangkatauhan sa isang karaniwang pag-iisip. Ito ay ang diwa ng gawain ng Diyos na nagkatawang-tao, ang pinakadiwa ng Diyos na nagkatawang-tao.

    Bago isinagawa ni Jesus ang gawain, Siya’y nanirahan lamang sa Kanyang karaniwang pagkatao. Walang sinuman ang makakapagsabi na Siya ay Diyos, walang sinuman ang nakaalam na Siya ay nagkatawang-taong Diyos; kilala lamang Siya ng mga tao bilang isang ganap na ordinaryong tao. Ang Kanyang lubos na pagka-ordinaryo, karaniwang pagkatao ay patunay na ang Diyos ay nagkatawang-tao sa laman, at sa Kapanahunan ng Biyaya ay ang panahon ng pagtatrabaho ng nagkatawang-taong Diyos, hindi ang panahon ng pagtatrabaho ng Espiritu. Ito ay patunay na ang Espiritu ng Diyos ay ganap na natupad sa laman, na sa panahon ng pagkakatawang-tao ng Diyos ang Kanyang laman ay gagawa ng lahat ng gawain ng Espiritu. Ang Kristo na may karaniwang pagkatao ay ang laman kung saan ang Espiritu ay natupad, nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao, normal na katinuan, at pag-iisip ng tao. Ang ibig sabihin ng “isinasakatuparan” ay ang Diyos ay nagiging tao, ang Espiritu ay nagiging laman; kapag ipinagpalagay natin ito, ito’y ang Diyos Mismo ay nanirahan sa laman na may karaniwang pagkatao, at sa paraang ito pinapahayag Niya ang Kanyang banal na gawain—ito ang ibig sabihin ng pagkakaalam, o pagkakatawang-tao. Noong Kanyang unang pagkakatawang-tao, kinakailangan ng Diyos na magpagaling ng may sakit at palayasin ang mga demonyo dahil ang Kanyang trabaho ay magligtas. Para maligtas ang buong sangkatauhan, Siya’y kailangang maging maawain at mapagpatawad. Ang trabaho na Kanyang ginawa bago Siya mapako sa krus ay ang magpagaling ng may sakit at magpalayas ng mga demonyo, na babala ng Kanyang pagligtas sa tao mula sa kasalanan at kadungisan. Dahil ito ay Kapanahunan ng Biyaya, kinailangan Niyang magpagaling ng may sakit, at dahil doon nagpakita ng mga palatandaan at kababalaghan, na kumatawan ng biyaya noong panahong iyon; dahil ang Kapanahunan ng Biyaya ay naging sentro ng kaloob ng biyaya, simbolo ng kapayapaan, kasiyahan, at materyal na mga biyaya, lahat ng palatandaan ng pananampalataya ng mga tao kay Jesus. Sa gayon ang, pagpapagaling ng may sakit, pagpapalayas ng mga demonyo, at pagkakaloob ng biyaya na likas na abilidad ng laman ni Jesus sa Kapanahunan ng Biyaya, ang mga ito’y gawa ng Espiritung natupad sa laman. Ngunit habang ginagawa Niya ang gawain, Siya ay namumuhay sa katawang-tao, hindi Siya lumampas sa laman. Hindi mahalaga kung anumang uri ng pagpapagaling ang Kanyang ginawa, Siya’y nagmamay-ari pa rin ng karaniwang pagkatao, namumuhay pa rin sa karaniwang buhay ng tao. Ang dahilan kung bakit sinasabi Ko na sa panahon ng pagkakatawang-tao ng Diyos ang laman ay ginawa ang lahat ng trabaho ng Espiritu, ay kahit anumang trabaho ang Kanyang nagawa, ginawa Niya ito sa laman. Ngunit dahil sa Kanyang trabaho, ang mga tao ay isinantabi ang Kanyang laman bilang pagkakaroon ng panlupang diwa, sapagka’t ang lamang ito ay kayang gumawa ng mga kababalaghan, at sa tiyak na natatanging sandali ay kayang gumawa ng mga bagay na higit sa kaya ng laman. Siyempre, ang lahat ng pangyayaring ito ay nangyari pagkatapos Niyang simulan ang Kanyang ministeryo, gaya ng Kanyang pagsubok sa loob ng apatnapu’ng araw o magbagong-anyo sa bundok. Kaya kay Jesus, ang kahulugan ng pagkatawang-tao ng Diyos ay hindi pa ganap, kundi bahagi pa lamang ang natupad. Ang buhay na Kanyang isinabuhay sa laman bago magsimula ang Kanyang trabaho ay lubos na karaniwan sa lahat ng aspeto. Pagkatapos Niyang simulan ang trabaho pinanatili Niya ang panlabas na balat lamang ng Kanyang laman. At dahil ang Kanyang gawain ay isang pagpapahayag ng pagka-Diyos, nahigitan nito ang karaniwang mga tungkulin ng laman. Palibhasa, ang nagkatawang-taong laman ng Diyos ay naiiba mula sa laman at dugo ng mga tao. Siyempre, sa Kanyang pang-araw-araw na buhay, kailangan Niya ng pagkain, damit, tulog, at tirahan gaya ng iba, kailangan ng lahat ng normal na pangangailangan, nangatwiran at nag-isip gaya ng karaniwang tao. Ang mga tao ay itinuturing pa rin Siyang isang pangkaraniwang tao, maliban sa Kanyang ginawang trabaho na higit sa karaniwan. Sa totoo lang, anuman ang Kanyang ginawa, Siya’y nanirahan sa ordinaryo at karaniwang pagkatao, at hanggang sa Siya’y gumagawa ng trabaho ang Kanyang pangangatwiran ay lubusang karaniwan, ang Kanyang pag-iisip ay lubos na malinaw, mas higit kaysa sa sinumang normal na tao. Ito ay kinakailangan para sa nagkatawang-taong Diyos na mag-isip at magdahilan sa ganitong paraan, dahil ang banal na gawain na kailangan para maihayag ng laman kung saan ang lohika ay napaka-pangkaraniwan at kung saan ang pag-iisip ay napakaliwanag—tanging sa ganitong paraan lamang ang Kanyang laman ay maihahayag ang banal na gawain. Sa buong tatlumpu’t tatlo at kalahating taon na namuhay si Jesus sa lupa, pinanatili Niya ang Kanyang karaniwang pagkatao, ngunit dahil sa Kanyang gawain noong Kanyang ika-tatlo at kalahating taon ng ministeryo, inakala ng mga tao na Siya ay nangingibabaw, na Siya ay higit pa sa karaniwan kaysa dati. Sa katunayan, ang karaniwang pagkatao ni Jesus ay di nagbabago mula noon at pagkatapos Niyang simulan ang Kanyang ministeryo; Ang Kanyang katauhan ay pareho hanggang sa katapusan, ngunit dahil sa pagkakaiba ng dati at pagkatapos Niyang simulan ang Kanyang ministeryo, dalawang magkaibang pananaw ang lumitaw hinggil sa Kanyang laman. Anuman ang isipin ng mga tao, ang Diyos na nagkatawang tao ay nanatili sa Kanyang orihinal, karaniwang pagkatao sa buong panahon, sapagkat mula nang ang Diyos ay nagkatawang-tao, Siya ay nanirahan sa laman, ang laman na nagkaroon ng karaniwang pagkatao. Hindi alintana kung Siya man ay gumagawa ng Kanyang ministeryo o hindi, ang karaniwang pagkatao ng Kanyang laman ay hindi mabubura, sapagka’t ang pagkatao ay panimulang diwa ng laman. Bago isinagawa ni Jesus ang Kanyang ministeryo, ang Kanyang laman ay nanatiling ganap na normal, nakikisalamuha sa lahat ng mga ordinaryong gawaing pantao; Hindi Siya lumitaw sa mas mababa sa karaniwan, hindi nagpakita ng anumang mga tanda ng paghihimala. Noong mga panahong iyon Siya’y tiyak na lubusang pangkaraniwang tao na sumasamba sa Diyos, bagaman ang Kanyang trabaho ay mas matapat, mas dalisay kahit kanino. Ito ay kung paano ang Kanyang lubos na karaniwang pagkatao ay naihayag nito. Dahil Siya’y walang ginawa na kahit ano bago tanggapin ang Kanyang ministeryo, walang sinuman ang may kamalayan sa Kanyang katauhan, walang sinuman ang makapagsasabi na ang Kanyang laman ay naiiba sa lahat, sapagka’t hindi Siya gumawa ng kahit isang milagro, hindi nagpakita ng kahit isang sariling gawain ng Diyos. Gayunpaman, pagkatapos Niyang simulan ang Kanyang ministeryo, nanatili Siya sa panlabas na balat ng karaniwang pagkatao at namuhay pa rin nang may karaniwang katuwiran ng tao, ngunit dahil sa sinimulan Niyang gawin ang trabaho ng Diyos Mismo, pinagpalagay ang ministeryo ni Kristo at gumawa ng trabaho ng mga mortal na nilalang, laman-at-dugo ng mga tao, na hindi nila kaya, ang mga tao ay umasang wala Siyang karaniwang pagkatao at walang ganap na normal na laman kundi hindi ganap na laman. Dahil sa trabahong ginawa Niya, sinabi ng mga tao na Siya’y Diyos na may laman na walang karaniwang pagkatao. Ito ay isang maling pag-unawa, dahil hindi maunawaan ng mga tao ang kahalagahan ng pagkakatawang-tao ng Diyos. Itong hindi pagkakaunawaan ay umusbong mula sa katotohanan na ang mga trabaho na ipinahayag sa pamamagitan ng Diyos sa laman ay ang banal na gawain, ipinahayag sa isang laman na nagkaroon ng karaniwang pagkatao. Ang Diyos ay nakabihis ng laman, Siya’y nanahan sa laman, at ang Kanyang gawain sa Kanyang pagkatao ay nagpalabo sa pagka-karaniwan ng Kanyang pagkatao. Para sa kadahilanang ito ang mga tao ay naniniwala na ang Diyos ay walang katauhan.

    Ang unang nagkatawang-taong Diyos ay hindi nagawang-ganap ang pagkakatawang-tao; Natupad lamang Niya ang unang hakbang ng gawain na kinakailangan para sa Diyos na gawing laman. Kaya, upang tapusin ang gawain ng pagkakatawang-tao, ang Diyos ay bumalik sa laman sa muling pagkakataon, pagsasabuhay sa lahat ng pagka-karaniwan at katotohanan ng laman, samakatwid, ang paggawa ng Salita ng Diyos ay inihayag sa buong normal at ordinaryong laman, gayon man ay tinapos ang gawain na Kanyang iniwan na hindi natapos sa laman. Ang ikalawang nagkatawang-taong laman ay katulad sa una, ngunit ito ay mas makatotohanan, mas normal kaysa sa una. Bilang isang kinahinatnan, ang paghihirap na tiniis ng ikalawang pagkatawang-taong laman ay mas higit sa una, ngunit ang pagdurusang ito ay resulta ng Kanyang ministeryo sa laman, na iba sa mga paghihirap ng masamang tao. Ito rin ay nagmula sa pagka-karaniwan at katotohanan ng Kanyang laman. Dahil isinagawa Niya ang ministeryo sa lubos na normal at totoong laman, ang laman ay dapat magtiis ng higit na pakitungo ng paghihirap. Kung mas normal at totoo ang laman, ay mas higit Siyang magdurusa sa pagsasagawa ng Kanyang ministeryo. Ang Diyos ay kumikilos sa pangkaraniwang laman, na hindi kailanma’y higit sa karaniwan. Dahil ang Kanyang laman ay normal at dapat ding pasanin ang gawa ng pagliligtas sa tao, Siya ay nagdurusa nang mas higit pa sa karaniwang laman—ang lahat ng ito ay nagmula sa realidad at normalidad ng Kanyang laman. Mula sa pinagdaanang paghihirap ng dalawang nagkatawang-taong laman na habang isinasagawa ang Kanilang mga ministeryo, ang isa ay makikita ang diwa ng nagkatawang-taong laman. Kung mas normal ang laman, mas higit na kahirapan ang Kanyang dapat tiisin habang sumasailalim sa gawain; habang mas totooang laman na sumasailalim sa trabaho, mas masaklap ang mga paniniwalaan ng tao, at mas maraming panganib ang maaaring mangyari sa Kanya. At gayon pa man, kung mas tunay ang laman, at kung ang laman ay mas higit na nagtataglay ng mga pangangailangan at ganap na pakiramdam ng isang karaniwang tao, ay mas may kakayahan Siya sa pagkuha sa gawain ng Diyos sa laman. Laman ni Jesus ang siyang ipinako sa krus, ang Kanyang laman na isinuko para ialay sa kasalanan; ito’y mula sa laman na may karaniwang pagkatao na tinalo Niya si Satanas at ganap na nailigtas ang tao mula sa krus. At ito ay bilang isang ganap na laman na ang pangalawang nagkatawang-taong Diyos ay gumawa ng mapanlupig na gawa at tinalo si Satanas. Tanging ang laman na ganap na karaniwan at totoo ang makagagawa ng mapanlupig na gawa sa kabuuan nito at gumawa ng malakas na patotoo. Iyon ay upang sabihin, ang gawain ng[a] mapanlupig na tao ay ginawang epektibo sa pamamagitan ng katotohanan at pagiging karaniwan ng Diyos sa laman, hindi sa pamamagitan ng higit sa karaniwang mga himala at pagbubunyag. Ang ministeryo ng nagkatawang-taong Diyos ay upang magsalita, at sa gayong paraan upang lupigin at gawing perpekto ang tao; sa madaling salita, ang gawain ng Espiritu na natupad sa laman, ang tungkulin ng laman, ay makipag-usap at sa gayong paraan lupigin, ibunyag, gawing perpekto, at aalisin nang ganap ang tao. At sa gayon, nasa mapanlupig na gawain kung saan matatapos nang buo ang gawain ng Diyos sa laman. Ang paunang pantubos na gawa ay simula lamang ng trabaho ng nagkatawang-tao; ang laman na gumagawa ng mapanlupig na gawa ay gagawing ganap ang buong gawain ng pagkakatawang-tao. Sa kasarian, ang isa ay lalaki at ang isa’y babae; ang ibig sabihin nito ay ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay ganap na. Itinataboy nito ang maling pagkaintindi ng tao sa Diyos: Ang Diyos ay maaaring maging lalaki at babae, at ang diwa ng nagkatawang-taong Diyos ay walang kasarian. Ginawa ng Diyos ang parehong lalaki at babae, at hindi Niya pinag-iiba angpagitan ng mga kasarian. Sa yugtong ito ang gawain ng Diyos ay hindi nagsagawa ng mga palatandaan at mga kababalaghan, upang makamit ng gawain ang mga resulta nito sa pamamagitan ng mga salita. Bukod dito, sa pagkakataong ito ang gawain ng nagkakatawang-taong Diyos ay hindi upang pagalingin ang may sakit at palayasin ang mga demonyo, kundi ang lupigin ang tao sa pamamagitan ng pagsasalita, sa madaling salita ang likas na abilidad na nagmamay-ari nitong pagkakatawang-taong laman ng Diyos ay sambitin ang mga salita at lupigin ang tao, hindi para pagalingin at palayasin ang mga demonyo. Ang Kanyang trabaho sa karaniwang pagkatao ay hindi upang gumawa ng mga milagro, hindi magpagaling ng may sakit at magpalayas ng mga demonyo, kundi ang magsalita, at sa gayon ang ikalawang pagkakatawang-tao ay mas mukhang karaniwan kaysa noong una. Nakikita ng mga tao na ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay hindi kasinungalingan; subalit itong nagkatawang-taong Diyos ay iba sa nagkatawang-taong si Jesus, at kahit Sila’y parehong pagkakatawang-tao ng Diyos, Sila’y hindi ganap na magkatulad. Si Jesus ay nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao, ordinaryong katauhan, ngunit Siya’y sinamahan ng mga palatandaan at mga kababalaghan. Sa ganitong Diyos na nagkatawang-tao, ang mga mata ng tao ay walang makikitang palatandaan o mga kababalaghan, kahit ang magpagaling ng may sakit o ang magpalayas ng mga demonyo, o ang paglalakad sa dagat, o ang pag-aayuno sa loob ng apatna­pung araw…. Hindi Niya parehong ginagawa ang trabaho na ginawa ni Jesus, hindi dahil ang Kanyang lamang nasa diwa ay iba kay Jesus, kundi dahil sa hindi Niya ministeryo ang pagpapagaling ng may sakit at pagpapalayas ng demonyo. Hindi Niya sinisira ang Kanyang sariling gawa, hindi Niya ginagambala ang Kanyang sariling gawa. At dahil nilupig Niya ang tao gamit ang Kanyang tunay na mga salita, hindi kinakailangan na talunin siya ng mga milagro, at sa yugtong ito ay dapat na ganap na matapos ang gawain ng pagkakatawang-tao. Ang nagkatawang-taong Diyos na nakikita mo ngayon ay ganap na isang laman, at walang anumang higit sa karaniwan tungkol sa Kanya. Siya ay nagkakasakit gaya ng iba, nangangailangan ng pagkain at damit tulad ng iba, pagiging ganap na isang laman. Kung sa oras na ito, ang nagkakatawang-taong Diyos ay gumawa ng higit sa karaniwang mga palatandaan at kababalaghan, kung nagpagaling Siya ng may sakit, nagpalayas ng mga demonyo, o nakapatay sa pamamagitan ng isang salita, paanong matutupad ang mapanlupig na gawa? Paano maipapalaganap ang trabaho sa Hentil na mga bansa? Ang pagpapagaling sa mga maysakit at ang pagpapalayas ng mga demonyo ay ang gawain ng Kapanahunan ng Biyaya, ang unang hakbang sa mapantubos na gawa, at ngayong iniligtas ng Diyos ang tao mula sa krus, hindi na Niya magagawa ang trabahong iyon. Kung sa mga huling araw na ang “Diyos” ay pareho kay Jesus na nagpakita, isa na nagpagaling sa may sakit, na nagpalayas sa mga demonyo, at ipinako sa krus para sa tao, ang “Diyos” na iyon, kahit parehas ng paglalarawan sa Diyos sa Biblia at madali para sa tao na tanggapin, ay hindi, sa diwa nito, maging laman na suot ng Espiritu ng Diyos, kundi ng masamang espiritu. Sapagka’t ito ay alituntunin ng gawa ng Diyos na hindi kailanman uulitin ang Kanyang natapos na. At kaya ang gawa ng ikalawang pagkakatawang-tao ng Diyos ay iba sa gawa noong una. Sa mga huling araw, napagtanto ng Diyos ang mapanlupig na gawa sa isang ordinaryong, karaniwang laman; Hindi Niya pinagaling ang may sakit, hindi mapapako sa krus para sa tao, kundi pagsasalita lamang ng mga salita sa laman, lupigin ang tao sa laman. Tulad lamang ng laman ng Diyos nagkatawang-taong laman; tanging ganitong laman lamang ang makakakumpleto ng gawa ng Diyos sa laman.

    Kahit na sa yugtong ito na ang Diyos na nagkatawang-tao ay tinitiis ang paghihirap o paggawa ng Kanyang ministeryo, ginawa Niya ito para makumpleto ang kahulugan ng pagkakatawang-tao, dahil ito ang huling pagkakatawang-tao ng Diyos. Dalawang beses lamang maaaring magkatawang-tao ang Diyos. Hindi maaaring magkaroon ng pangatlong beses. Ang unang pagkakatawang-tao ay lalaki, ang pangalawa ay babae, at gayon ang larawan ng laman ng Diyos ay ganap na sa pag-iisip ng tao; bukod doon, ang dalawang pagkakatawang-tao ay ganap na tinapos na ang gawa ng Diyos sa laman. Sa unang beses na ang Diyos na nagkatawang-taong ay nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao, para maging ganap ang kahulugan ng pagkakatawang-tao. Sa oras na ito Siya din ay nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao, ngunit ang kahulugan nitong pagkakatawang-tao ay iba: Ito ay mas malalim, at ang Kanyang gawa ay may mas malalim na kahulugan. Ang dahilan kung bakit ang Diyos ay naging laman muli ay upang gawing ganap ang kahulugan ng pagkakatawang-tao. Nang ang Diyos ay ganap nang tinapos ang yugtong ito ng Kanyang trabaho, ang buong kahulugan ng pagkakatawang-tao, samakatwid nga, ang gawa ng Diyos sa laman, ay magiging ganap, at wala nang trabaho na dapat tapusin sa laman. Iyon ay, mula ngayon ang Diyos ay hindi na muling papasok sa laman upang gawin ang Kanyang gawain. Tanging para sa pagsalba at gawing perpekto ang sangkatauhan kaya ginagawa ng Diyos ang trabaho ng pagkakatawang-tao. Sa madaling salita, hindi kaugalian ng Diyos ang pumunta sa laman, maliban sa kapakanan ng trabaho. Sa pamamagitan ng pagiging laman para magtrabaho, ipinakita Niya kay Satanas na ang Diyos ay isang laman, isang karaniwang tao, isang ordinaryong tao—at Siya’y maaaring maghari nang matagumpay sa buong mundo, matalo si Satanas, mailigtas ang sangkatauhan, lupigin ang sangkatauhan! Ang layunin ng gawain ni Satanas ay sirain ang sangkatauhan, habang ang layunin ng Diyos ay mailigtas ang sangkatauhan. Nililinlang ni Satanas ang tao sa malalim na kawalan, habang ang Diyos ay inililigtas siya mula rito. Hinihikayat ni Satanas na sambahin ito ng lahat ng tao, habang ang Diyos ay ipinapasakop sila sa Kanyang pamamahala, pagka’t Siya ang Diyos ng nilalang. Lahat ng trabahong ito ay nakakamit sa pamamagitan ng dalawang pagkakatawang-tao ng Diyos. Ang Kanyang laman ay nasa diwa ng pagsasama-sama ng pagkatao at pagka-Diyos at nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao. Kaya kung walang nagkatawang-tao na Diyos, hindi makakamit ng Diyos ang mga resulta sa pagligtas ng sangkatauhan, at kung walang karaniwang pagkatao ng Kanyang laman, hindi pa rin magtatagumpay ang Kanyang gawain sa laman. Ang diwa ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay kung saan Siya ay dapat na nagmamay-ari ng karaniwang pagkatao; sapagka’t kung hindi ito ay sasalungat sa tunay na pakay ng Diyos na magkatawang-tao.

    Bakit sinasabi Ko na ang kahulugan ng pagkakatawang-tao ay hindi ganap sa gawain ni Jesus? Sapagkat ang Salita ay hindi ganap na naging laman. Ang ginawa ni Jesus ay isang parte lamang ng gawa ng Diyos sa laman; ginawa lamang Niya ang mapantubos na gawa at hindi ginawa ang buong pagkuha sa tao. Para sa kadahilanang ito ang Diyos ay naging laman muli sa mga huling araw. Ang yugtong ito ng trabaho ay tinapos na rin sa isang ordinaryong laman, na ginawa ng isang lubos na karaniwang tao, isa na ang sangkatauhan nito ay hindi man lamang nakahihigit. Sa madaling salita, ang Diyos ay naging isang ganap na tao, at ito ay isang tao na ang pagkakakilanlan ay Diyos, isang ganap na tao, isang ganap na laman, na gumagawa ng gawain. Sa mata ng tao, Siya lamang ay isang laman na hindi nakahihigit sa lahat, isang napaka-ordinaryong tao na nakakapag-salita sa wika ng langit, na hindi nagpapakita ng mga senyales ng himala, hindi gumagawa ng milagro, lalo na ang pagpapakita ng katotohan tungkol sa relihiyon sa malalaking pasilyo ng tagpuan. Ang gawain ng ikalawang nagkatawang-taong laman para sa tao’y lubos na hindi gaya noong una, lubos kaya ang dalawa ay walang pagkakapareho, at wala noong unang gawa ang makikita ngayon. Kahit na ang trabaho ng ikalawang nagkatawang-taong laman ay naiiba mula sa nauna, hindi nito pinapatunayan na ang Kanilang pinagmulan ay hindi iisa at pareho. Kung ang Kanilang pinagmulan ay pareho ay depende sa uri ng trabaho na ginawa sa pamamagitan ng mga laman at hindi sa Kanilang panlabas na mga balat. Sa panahon ng tatlong yugto ng Kanyang gawain, ang Diyos ay dalawang beses na nagkatawang-tao, at parehong sa oras ng gawain ng Diyos na nagkatawang-tao nagsimula ang bagong panahon, naghahatid ng bagong gawain; pinupunan ng pagkakatawang-tao ang isat-isa. Imposible para sa mga mata ng tao na sabihin na ang dalawang laman ay nagmula sa parehong pinanggalingan. Kaya nga, ito ay higit sa kakayahan ng mata ng tao o ng isip ng tao. Ngunit sa Kanilang diwa Sila’y pareho, pagka’t ang Kanilang gawain ay nagmumula sa parehong espiritu. Kung nagmula ang dalawang nagkatawang-taong laman sa parehong pinanggalingan na hindi mahahatulan ng panahon at lugar kung saan Sila ipinanganak, o iba pang dahilan, kundi sa pamamagitan ng banal na gawa na inihayag Nila. Ang ikalawang nagkatawang-taong laman ay hindi nagsasagawa ng kahit anong gawaing ginagawa ni Jesus, dahil ang gawa ng Diyos ay hindi umaayon sa kumbensyon, ngunit sa bawat oras na ito’y nagbubukas ng bagong daan. Hindi layunin ng ikalawang nagkatawang-taong laman na palalimin o patatagin ang tingin ng unang laman sa isip ng mga tao, ngunit upang gawin itong ganap at upang gawing itong perpekto, para palalimin ang kaalaman ng tao sa Diyos, para suwayin ang lahat ng mga patakaran na umiiral sa puso ng mga tao, at para lipulin ang nakakalinlang na imahe ng Diyos sa kanilang mga puso. Ito ay maaaring sabihin na walang mga indibidwal na yugto ng sariling gawa ng Diyos ang makapagbibigay ng ganap na kaalaman tungkol sa Kanya; bawat isa’y nagbibigay lamang ng parte, hindi ang kabuuan. Kahit ang Diyos ay nagpahayag ng Kanyang buong kalooban, dahil sa limitadong pag-unawa ng tao, ang kanyang kaalaman tungkol sa Diyos ay hindi pa rin kumpleto. Ito’y imposible, gamit ang wika ng tao, para maghatid ng buong katangian ng Diyos; gaano kakaunti sa isang yugto ng Kanyang gawa ang buong maihahayag ang Diyos? Siya ay nagtatrabaho sa laman sa ilalim ng takip ng Kanyang karaniwang pagkatao, at ang makilala lang Siya sa pamamagitan ng pagpapahayag ng Kanyang pagka-Diyos, at hindi sa Kanyang katawang panlabas. Ang Diyos ay pumaroon sa laman para payagan ang tao na makilala Siya sa pamamagitan ng Kanyang mga iba’t-ibang gawa, at wala kahit dalawang yugto sa Kanyang gawa ang pareho. Tanging sa paraang ito magagawa ng tao na magkaroon ng kaalaman sa gawain ng Diyos sa laman, hindi nakakulong sa isang aspeto. Kahit na ang gawain ng dalawang nagkatawang-taong laman ay magkaiba, ang diwa ng mga laman, at ang pinagmulan ng Kanilang trabaho, ay magkapareho; Sila lamang ay umiiral para magawa ang dalawang magkaibang yugto ng trabaho, at lumitaw mula sa dalawang magkaibang panahon. Kahit ano pa man, ang Diyos na nagkakatawang-taong laman ay nagsasalo sa parehong diwa at sa parehong pinanggalingan—ito ang katotohanan na walang kahit sino ang makakapagtanggi.

Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Mga Talababa:

a. Ang orihinal na teksto ay nilalaktawan ang “ang gawa ng.”

Ang pinagmulan：Ang Diwa ng Katawang-tao na Tinirhan ng Diyos

Rekomendasyon：

Pagsaliksik sa Kidlat ng Silanganan

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng Diyos na Makapangyarihan sa lahat nang personal

Ano ang Ebanghelyo ?