Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos – Ang Ikalabing-isang Pagbigkas
Ang bawat tao sa sangkatauhan ay dapat tanggapin ang pagmamasid ng Aking Espiritu, dapat siyasating mabuti ang kanilang bawat salita at gawa, at, higit pa rito, ay dapat tumingin sa Aking nakakamanghang gawa. Ano ang inyong pakiramdam sa oras ng pagdating ng kaharian sa lupa? Nang inagos ang Aking mga anak at tao pabalik sa Aking trono, pormal Kong sinisimulan ang paghuhukom sa harap ng malaking puting trono. Na ang ibig sabihin, kapag sinimulan ko ang Aking gawain sa lupa nang Ako mismo, at kapag ang panahon ng paghatol ay malapit na sa pagtatapos, nagsisimula Akong mag-atas ng aking mga salita sa buong sansinukob, at pinakakawalan ang tinig ng Aking Espiritu sa buong sansinukob. Sa pamamagitan ng Aking mga salita, lilinisin Ko ang lahat ng mga tao at mga bagay kasama ng lahat ng nasa langit at sa lupa, upang ang lupain ay hindi na marumi at walang kahalayan, ngunit isang banal na kaharian. Babaguhin Ko ang lahat ng mga bagay, upang sila ay makasama para sa Aking paggamit, upang hindi na nila muling dalhin ang makamundong paghinga, at hindi na muling madungisan ng lasa ng lupa. Sa lupa, ang tao ay humagilap para sa layunin at mga pinagmulan ng Aking mga salita, at nakapuna sa Aking mga gawa, gayon pa man walang kahit sinuman ang tunay na nakakaalam sa pinagmulan ng Aking mga salita, at walang kahit sinuman ang tunay na nakamasid sa kahiwagaan ng Aking mga gawa. Ito ay ngayon lamang, kapag ako ay personal na dumating sa tao at ipahayag ang aking mga salita, na ang tao ay may kaunting kaalaman sa Akin, pag-alis ng lugar para sa “Akin” sa kanilang mga isipan, sa halip ng paglikha ng isang lugar para sa praktikal na Diyos sa kanilang kamalayan. Ang tao ay may mga pagkabatid at puno ng pag-usisa; sino ang hindi nais na makita ang Diyos? Sino ang hindi nagnais na makaharap ang Diyos? Ngunit ang tanging bagay na sumasakop sa isang tiyak na lugar sa puso ng tao ay ang Diyos na ang pakiramdam ng tao ay malabo at mahirap maunawaan. Sino ang makakaunawa nito kung hindi ko sinabi sa kanila nang malinaw? Sino ang tunay na maniniwala na ako ay totoong umiiral? Siguradong walang pahiwatig nang pagdududa? May napakalaking pagkakaiba sa pagitan ng “Ako” sa puso ng tao at ang “Ako” ng katotohanan, at walang sinuman ang may kakayahang akayin ang paghahambing sa pagitan nila. Kung hindi ako nagkatawang-tao, hindi Ako kailanman makikila ng mga tao, at kahit na dumating siya upang makikilala Ako, ang ganitong kaalaman ba’y hindi pa rin isang kabatiran? Sa bawat araw na naglalakad ako sa gitna ng mga walang tigil na daloy ng mga tao, at sa bawat araw Ako ay kumikilos sa kalooban ng bawat tao. Kapag Ako ay tunay na nakita ng tao, magagawa niyang makilala Ako sa Aking mga salita, at maunawaan ang mga paraan kung saan Ako ay naglalahad pati na rin ng Aking mga layunin.
Kapag ang kaharian ay pormal nang dumating sa lupa, ano, bukod sa lahat ng bagay, ang hindi tahimik? Sino, sa lahat ng mga tao, ang hindi takot? Lumakad ako sa lahat ng dako ng sansinukob na mundo, at lahat ng bagay ay personal Kong inayos. Sa oras na ito, sino ang hindi nakaka-alam na ang Aking mga gawa ay kahanga-hanga? Itinataguyod ng Aking mga kamay ang lahat ng mga bagay, gayon pa man ako ay higit sa lahat ng bagay. Ngayon, hindi ba ang pagkakatawang-tao at ang Aking personal na pagharap sa tao ay ang tunay na kahulugan ng Aking kababaang-loob at pagkakatago? Sa labas, marami ang tao na pumalakpak sa Akin bilang kalugod-lugod, at pinupuri Ako bilang kaibig-ibig, ngunit sino ang tunay na nakakakilala sa Akin? Ngayon, bakit Ako nagtatanong kung kilala ninyo Ako? Ang Aking layunin ba ay huwag ipahiya ang malaking pulang dragon? Hindi ko nais na pilitin ang tao upang purihin Ako, ngunit para makilala niya Ako, kung saan siya ay lalapit upang mahalin Ako, at sa gayon ay purihin Ako. Ang ganitong papuri ay karapat-dapat sa ganitong pangalan, at ito ay hindi salitang walang laman; tanging ang papuring tulad nito ang maaaring makaabot sa aking trono at pumailanglang sa kalangitan. Sapagka’t ang tao ay natukso at dinungisan ni Satanas, dahil siya ay nakuha sa pamamagitan ng pag-iisip ng mga pagkabatid, ako ay nag katawang-tao upang personal na lupigin ang sangkatauhan, upang ilantad ang lahat ng mga pagkabatid ng tao, at upang paghiwalayin ang pag-iisip ng tao. Bilang resulta, hindi na muli nagparangya ang tao sa harapan Ko, at hindi na muli maglilingkod sa Akin gamit ang kanyang mga sariling pagkabatid, at sa gayon ang “Ako” sa mga paniwala ng tao ay ganap nang naitaboy. Nang ang kaharian ay dumating, una Kong sinimulan ang yugtong ito ng trabaho, at ginagawa ko ito sa Aking mga tao. Ang pagiging tauhan Ko na ipinanganak sa lupain ng malaking pulang dragon, sigurado na hindi lamang maliit, o isang bahagi, ng kamandag ang dakilang pulang dragon ang nasa loob ninyo. Sa makatuwid, ang yugtong ito nang Aking gawa ay pangunahing nakatutok sa inyo, at ito ay isang aspeto ng kahalagahan ng Aking pagkakatawang-tao sa Tsina. Karamihan sa mga tao ay hindi kayang maunawaan kahit na kapiraso ng mga salita na Aking sinasabi, at kapag ginagawa nila, ang kanilang pagkakaunawa ay malabo at magulo. Ito ay isa sa mga pagbabago ng paraan gamit ang aking pananalita. Kung ang lahat ng tao ay kayang basahin ang Aking mga salita at maunawaan ang kanilang mga kahulugan, at sino sa mga tao ang maaaring maligtas, at hindi palayasin papunta sa Hades? Kapag ang tao ay kilala Ako at sumusunod sa Akin ay kung kailan Ako magpapahinga, at sa mismong oras na ang taong iyon ay makayanang maunawaan ang kahulugan ng Aking mga salita. Ngayon, masyadong maliit ang inyong tayog, ito ay halos nakakaawa sa liit, hindi man lamang karapat-dapat sa pagbanggit—para sabihin na ang inyong kaalaman tungkol sa Akin ay wala.
Kahit na sabihin Ko na ang mga anghel ay sinimulan nang ipadala upang magpastol sa Aking mga anak at mga tao, walang sinuman ang may kakayahan upang maunawaan ang kahulugan ng Aking mga salita. Nang ako ay personal na lumapit sa tao, ang mga anghel ay sabay-sabay na nagsimulang gawin ang pagpapastol, at sa oras ng pagpapastol ng mga anghel, ang lahat ng mga anak at mga tao ay hindi lamang makatatanggap ng mga pagsubok at pagpapastol, ngunit maaari rin magmasid, sa kanilang sariling mga mata, ang paglitaw ng lahat ng uri ng mga pangitain. Dahil Ako ay gumagawa nang direkta sa pagka-Diyos, lahat ng bagay ay pumapasok sa isang bagong simula, at dahil itong pagka-Diyos ay gumagana nang direkta, hindi ito ang pinaka-maliit na piraso na pinilit ng sangkatauhan, at tila sa tao upang kumilos nang malaya sa ilalim ng kahima-himalang mga pangyayari. Gayon pa man, sa Akin, lahat ay normal (ang tao ay naniniwala na ito ay higit sa karaniwan dahil hindi pa siya nakaranas ng direktang kabanalan); ito ay pagmamay-ari nang wala sa mga pagkabatid ng tao, at ito ay walang bahid sa kahulugan ng tao. Makikita lamang ito ng tao kapag lahat sila ay pumasok sa tamang landas; dahil ngayon na ang simula, sa pagdating nito sa kanyang pagpasok, ang tao ay maraming pagkukulang, at ang ganitong mga pagkakamali at kalabuan ay maaaring bahagyang iwasan. Ngayon, yamang ginabayan Ko kayo hanggang sa puntong ito, Ako ay nakagawa ng angkop na kaayusan, at nagkaroon ng Aking sariling mga layunin. Kapag sinabi Ko sa inyo ang mga ito ngayon, totoo bang kaya ninyong kilalanin ito? Aking lubos na kilala ang kaisipan ng tao at sa mga kagustuhan ng puso ng tao: Sino ang hindi naghanap ng paraan na makakalabas para sa kanilang sarili? Sino ang hindi nag-isip ng kanilang mga sariling inaasam? Ngunit kahit na ang tao ay nagmamay-ari ng isang mayaman at makulay na katalinuhan, na nagagawang mahulaan ito, ng pagsunod sa panahon, ang kasalukuyan ay magiging kung paano siya ngayon? Ito ba talaga ang bunga ng iyong sariling pagsisikap? Ito ba ang kabayaran para sa iyong walang pagod na pagsisikap? Ito ba ang magandang imaheng nakikita sa pamamagitan ng iyong isip? Kapag hindi ko ginabayan ang lahat ng sangkatauhan, sino ang gagawang paghiwalayin ang kanilang sarili mula sa Aking mga pag-aayos at maghanap ng ibang daan palabas? Ito ba ay ang mga saloobin at kagustuhan ng tao na nagdala sa kanya ngayon? Maraming mga tao ang nagsasabuhay ng kanilang buong buhay na hindi nabigyang katuparan ang kanilang mga kagustuhan. Ito ba talaga ay dahil sa isang kasalanan sa kanilang kaisipan? Maraming buhay ng tao ang puno ng hindi inaasahang kaligayahan at kasiyahan. Ito ba talaga ay dahil sa ang kanilang inaasahan ay masyadong maliit? Sino sa buong sangkatauhan ang hindi inalagaan sa mga mata ng Makapangyarihan? Sino ang hindi naninirahan sa gitna ng mga paroroonan ng Diyos? Kaninong kapanganakan at kamatayan ang dumating mula sa kanilang sariling mga pagpipilian? Napipigil ba ng tao ang kanyang sariling kapalaran? Maraming tao ang umiyak para sa kamatayan, gayon pa man ito ay malayo mula sa kanila; maraming tao na nais na maging malakas sa buhay at takot sa kamatayan, gayon pa man walang anumang kaalaman sa kanila, ang araw ng kanilang kamatayan ay nalalapit na, pabulusok ang mga ito sa kailaliman ng kamatayan; maraming tao ang tumingin sa kalangitan at humihingang malalim; maraming tao ang umiiyak nang malakas, humahagulhol; maraming tao ang nahulog sa gitna ng mga pagsubok; at maraming tao ang naging bilanggo ng tukso. Kahit na hindi Ako magpakita nang personal upang payagan ang tao para malinaw Akong pagmasdan, maraming mga tao ang takot na makita ang Aking mukha, takot na takot na hagupitin ko sila, na papatayin ko sila. Talaga bang kilala Ako ng tao, o hindi? Siguradong walang sinuman ang makakapagsabi. Hindi nga ba ito? Pareho kayong takot sa Akin at sa Aking pagkastigo, gayon pa man kayo rin ay tumayo at lantarang kakalabanin Ako at magbibigay ng paghatol sa Akin. Hindi ba ito ang kaso? Ang taong iyon ay hindi Ako kailanman kinilala dahil hindi niya kailanman nakita ang Aking mukha o narinig ang Aking tinig. Kaya, kahit nasa loob Ako ng puso ng tao, mayrooon bang puso kung saan hindi Ako madilim at malabo? Mayroon ba sa puso ng isa kung saan ako ay ganap na malinaw? Hindi ko nais para sa Aking mga tao na nakikita rin Akong malabo at mahirap unawain, at sa gayon ay pumasok ako sa dakilang gawaing ito.
Ako ay tahimik na lumapit sa tao, at dahan-dahang lumisan. Mayroon bang nakakita na sa Akin? Ang araw ba ay kaya Akong makita dahil sa kanyang nag aalab na apoy? Ang buwan ba ay kaya Akong makita dahil sa kanyang maningning na kaliwanagan? Kaya ba Akong makita ng konstelasyon dahil sa kanilang lugar sa kalangitan? Sa pagdating ko, hindi alam ng tao, at ang lahat ng mga bagay ay mananatiling walang alam, at kapag ako’y lumisan, di pa rin tanto ng tao. Sino ang maaaring magbigay ng patotoo sa Akin? Maaari bang ito ay ang pagpuri ng mga tao sa lupa? Maaari bang ito ay mga ligaw na liryo na namukadkad sa kagubatan? Ang mga ibon ba na lumilipad sa kalangitan? Ang mga leon ba ang umaatungal sa mga bundok? Walang sinuman ang maaaring ganap na masaksihan Ako! Walang sinuman ang maaaring gumawa ng Aking mga gawa! Kahit na ginawa nila ang gawaing ito, anong epektong mayroon ito? Sa bawat araw minamasdan ko ang bawat pagkilos ng maraming tao, at sa bawat araw hinahanap Ko ang puso at isipan ng maraming tao; wala kahit sinuman ang nakatakas sa paghatol Ko, at wala kahit sinuman ang naghubad ng sarili sa katotohanan ng Aking paghatol. Tumayo ako sa itaas ng kalangitan at tumingin sa malayo: Hindi mabilang na mga tao ang Aking hinagupit, bagaman, pati, hindi mabilang na mga tao na naninirahan sa gitna ng Aking awa at mapagkandiling pagmamahal. Hindi rin ba kayo naninirahan sa gayong mga kalagayan?
Marso 5, 1992
Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
Rekomendasyon：
Pagsaliksik sa Kidlat ng Silanganan
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento