Tagalog Christian Music Video | "Purihin ang Diyos Nang Buo ang Puso"

Tagalog praise and worship Songs | "Purihin ang Diyos Nang Buo ang Puso"

Nagdarasal-basa't nakikisalamuha 

nagninilay-nilay't Diyos ay ating hanap.

Buhay sa Kan'yang salita, kitang S'ya'y kaibig-ibig.

Katotohana'y nagpapalaya; 

lasap tunay N'yang pag-ibig.

Pagsamba'y kahanga-hanga't magkakaiba.

Mapapasayaw't awit sa pagpupuri sa Diyos.

Pagpuring walang hadlang, laging malaya,

taos-puso at dala'y ligaya.

Ang mabuhay sa Diyos, ligaya na tunay;

Siya'y iibigi't susundin habambuhay.

Kita ang dakilang pagliligtas ng Diyos,

purihin ang Diyos nang buo ang puso.

Katotohana'y ibinabahagi, Espiritu'y gumagawa,

sa pagsasama natin, buhay lumalago.

Tagalog praise and worship Songs|Nagpapakita ang Makapangyarihang Diyos Bilang Araw ng Katuwiran

Oh! Makapangyarihang Diyos! Amen!

Sa 'Yo lahat ay napalaya, malaya at bukas,

maningning, hayag at di tago.

Ikaw ang Makapangyarihang Diyos na nagkatawang-tao.

I

Ika'y naghahari, hayagang nabunyag,

di na hiwaga, nabuksan magpakailanman.

Bilang Araw ng katuwiran Diyos ay nagpapakita.

Oras ng bituin sa umaga'y tapos na

at wala nang natirang di naipakita.

Gawain ng Diyos, parang kidlat,

mabilis na kumikislap, natapos sa isang iglap.

Makapangyarihang Diyos nagpapakita

bilang Araw ng katuwiran.

Makikihati kayo sa Kanya sa kaluwalhatia't mga pagpapala

magpakailanman, magpakailanman, magpakailanman.

Mga salitang ito'y totoo, at nagsimula nang

matupad sa inyo, sa inyo.

Himno ng Iglesia | Tumayo at Sumayaw para sa Diyos

I

Narinig na natin ang tinig ng Diyos at naitaas na tayo

sa harap Niya upang makadalo sa piging. sa piging.

Ating kinakain at iniinom ang mga salita ng Diyos

at nagdadasal tayo sa Kanya,

ang mabuhay sa harap Niya'y kagalakan.

Nang maniwala tayo sa Diyos sa relihiyon,

puso nati'y madilim at wala tayong tinahak.

Ngayon kinakain natin at iniinom ang Kanyang salita,

nakikibahagi sa katotohana't.

Ang tamasahin ang gawain

ng Banal na Espiritu'y kasiyahan.

Mga kapatid, tumayo at sumayaw!

Ialay ang bagong sayaw sa pagpuri sa Diyos!

Natakasan na natin ang mga gapos

ng mga ritwal ng relihiyon,

naunawaan na natin ang katotohanan,

ang ating espiritu ay napalaya na.

Lahat ng salita ng Diyos ay katotohanan,

itinuturo sa atin ang daan ng buhay.

Di na tayo muling magpaplano sa'ting sarili,

lubos nating susundin kapamunuan at pagsasaayos Niya.

Tagalog Praise Song | "Ang Kaharian ni Cristo ay Mainit na Tahanan" | Napakasayang Mabuhay sa Pag-ibig ng Diyos

Tagalog Praise Song | "Ang Kaharian ni Cristo ay Mainit na Tahanan" | Napakasayang Mabuhay sa Pag-ibig ng Diyos

Kaharian ni Cristo'y aking mainit na tahanan,

para ito sa buong bayan ng Diyos.

Naglalakad at nagsasalita si Cristo sa iglesia

at nabubuhay kasama ng bayan ng Diyos.

Narito ang paghatol at pagkastigo ng Diyos,

gayundin ang gawa ng Banal na Espiritu.

Awit ng papuri｜Nadala na ng Diyos ang Tao sa Bagong Panahon

Awit ng papuri｜Nadala na ng Diyos ang Tao sa Bagong Panahon

Gawain ng Diyos ang pumapatnubay
sa buong sansinukob at, higit pa rito,
ang kidlat ay direktang kumikislap
mula Silangan hanggang Kanluran.

Tagalog Christian Songs | Praise and Worship “Dinala na ng Diyos ang Kanyang Kaluwalhatian sa Silangan”

Tagalog Christian Songs | Praise and Worship “Dinala na ng Diyos ang Kanyang Kaluwalhatian sa Silangan”

Ibinigay ng Diyos luwalhati Niya sa Israel
at inalis ito mula roon,
dala ang mga Israelita't lahat ng tao sa Silangan.
Lahat sila'y inakay ng D'yos sa liwanag
nang sila'y muling magkasama't makisama sa liwanag,
 'di na kailangang hanapin, hanapin ang liwanag.

Tagalog Worship Songs｜Punuin ang Iyong Buhay ng Salita ng Diyos

Tagalog Worship Songs｜Punuin ang Iyong Buhay ng Salita ng Diyos

I
Magmula sa araw na ito, kapag kayo ay nagsalita,
sabihin ang mga salita ng Diyos.
Kapag kayo ay nagtipon-tipon,
hayaan itong maging pagbabahagi ng katotohanan,
sabihin ang iyong nalalaman
tungkol sa salita ng Diyos,
sabihin kung ano ang iyong isinasagawa
at kung paano gumagawa ang Espiritu.

Mga himno ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Tagalog Christian Songs | Dumako sa Sion na may pagpupuri

Mga himno ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Tagalog Christian Songs | Dumako sa Sion na may pagpupuri

I
Dumako sa Sion na may pagpupuri.
Nagpakita na ang tahanan ng Diyos.
Dumako sa Sion na may pagpupuri.
Inaawitan ng lahat banal Niyang pangalan; ito'y lumalaganap.
Makapangyarihang Diyos!
Hari ng Sansinukob, Huling Cristo,
aming maliwanag at nagniningning na Araw,
sumikat mula
sa pinaka-marilag na Bundok ng Sion sa sansinukob.
Makapangyarihang Diyos!
Dumako sa Sion na may pagpupuri.
Kami'y nagsasaya para sa Iyo,
umaawit at umiindak.
Ikaw nga ang aming Tagapagligtas
at ang Panginoon ng sansinukob.

Awit at Papuri | Isang Ilog ng Tubig ng Buhay

Awit at Papuri | Isang Ilog ng Tubig ng Buhay

I
Isang ilog ng tubig ng buhay, singlinaw ng kristal,
umaagos mula sa trono ng Diyos at ng Kordero.
Sa kabilaang bahagi ng ilog ay naroon ang puno ng buhay,
na may labindalawang uri ng bunga,
at nahihinog bawat buwan.
Ang mga dahon ng puno ay sa pagpapagaling ng mga bansa.
Mawawala na ang sumpa, wala nang sumpa.
Ang trono ng Diyos at ng Kordero ay lalagi na sa lungsod.
Ang mga lingkod Niya'y maglilingkod sa Kanya,
at makikita nila ang Kanyang mukha,
makikita ang Kanyang mukha.
Ang pangalan Niya'y ilalagay sa kanilang mga noo.
At mawawala na ang gabi; di kailangan ang kandila,
walang kandila, o ng liwanag ng araw;
dahil ang Panginoong Diyos
ang nagbibigay sa kanila ng liwanag.
Sila'y maghahari magpakailanman.
Sila'y maghahari magpakailanman.

Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Dalisay na Pag-ibig na Walang Dungis

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Isang Himno ng mga Salita ng Diyos | Dalisay na Pag-ibig na Walang Dungis

Ang pag-ibig ay isang dalisay na damdamin, dalisay na walang dungis. Gamitin ang iyong puso, sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga. Ang pag-ibig ay 'di nagtatakda ng mga kondisyon o mga hadlang o agwat. Gamitin ang 'yong puso, sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga. Kung ikaw ay nagmamahal, 'di ka manlilinlang, magrereklamo at tatalikod, naghihintay ng kapalit. Kung ikaw ay umiibig magpapakasakit ka, tinatanggap ang hirap at makaisa ng Diyos sa pagkaayon. Sa pag-ibig walang hinala, walang tuso, walang daya. Gamitin ang iyong puso, sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga. Sa pag-ibig walang agwat at walang hindi dalisay. Gamitin ang 'yong puso, sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga. Kung ikaw ay nagmamahal, 'di ka manlilinlang, magrereklamo at tatalikod, naghihintay ng kapalit. Kung ikaw ay umiibig magpapakasakit ka, tinatanggap ang hirap at makaisa ng Diyos sa pagkaayon. Ibibigay mo iyong pamilya, kabataa't hinaharap na makikita mo, ibigay 'yong buhay-asawa para sa Diyos; ibibigay mo iyong lahat para sa Kanya. O ang pagmamahal mo'y 'di pagmamahal, kundi pandaraya, kataksilan sa Diyos. Gamitin ang 'yong puso, sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga. Ang pag-ibig ay hindi nagtatakda ng mga kondisyon o mga hadlang o agwat. Gamitin ang 'yong puso, sa pag-ibig at makaramdam at mangalaga. Ang pag-ibig ay isang dalisay na damdamin, dalisay na walang dungis.

mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao

Rekomendasyon：

Ang ikalawang pagdating ni Jesus

Pagkaunawa sa Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Paghahanap sa mga yapak ng Diyos—Ang Kidlat ng Silanganan

Kristianong Awitin - Ang Ating Diyos ay Makapangyayari Bilang Hari

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos – Kristianong Awitin – Ang Ating Diyos ay Makapangyayari Bilang Hari

Makapangyarihang Diyos, Amang walang hanggan, Prinsipe ng Kapayapaan, S’ya’y naghahari bilang Hari ng lahat!
I
Makapangyarihang Diyos, Amang walang hanggang, Prinsipe ng Kapayapaan Diyos na Hari nating lahat! Kanyang mga yapak sa Bundok ng Olibo, sa Bundok ng Olibo. O kay ganda! Makinig! Tayong mga bantay itaas mga tinig, Itaas ating mga tinig, tayo’y umawit, pagka’t sa Sion Diyos ay nagbalik. Nasaksihan ng aming mga mata ang kapanglawan ng Jerusalem! Sabay tayong umawit ng buong galak, pagkat tayo’y inaliw N’ya, Tinubos N’ya ang Jerusalem. Sa mga bansa’y pinamalas, ng Diyos ang bisig N’yang banal, pinakita ang tunay na Siya. Makikita’ng pagligtas Niya hanggang sa dulo ng mundo.

Kristianong Awitin | Lahat ng Tao’y Nabubuhay sa Liwanag ng Diyos

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos | Kristianong Awitin | Lahat ng Tao’y Nabubuhay sa Liwanag ng Diyos

I
Ngayon, sa tuwa, kabanalan at pagkamatuwid ng Diyos
ay lumalaganap sa sansinukob at dinadakila sa gitna ng lahat ng sangkatauhan.
Siyudad ng kalangita’y tumatawa, sumasayaw kaharian sa lupa.
Sinong di magagalak? Sinong di maluluha?
Mga tao’y walang alitan; hindi nila ipinapahiya ang pangalan ng Diyos,
nabubuhay nang payapa sa liwanag Niya.

Ang Ikatatlumpu’t-dalawang Pagbigkas

Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos – Ang Ikatatlumpu’t-dalawang Pagbigkas

   Kapag ang mga tao ay nagtitipong kasama Ko, ang puso Ko ay puno ng kagalakan. Agad-agad, Aking ipinagkakaloob ang mga pagpapala na nasa Aking kamay sa gitna ng tao, upang ang mga tao ay makipagtipon sa Akin, at huwag maging mga kaaway na sumusuway sa Akin kundi mga kaibigan na Aking kasúndô. Sa gayon, Ako ay taos-puso rin tungo sa tao. Sa Aking gawain, ang tao ay nakikita bilang isang kasapi ng isang mataas-na-antas na samahan, kaya pinag-uukulan Ko siya ng higit na pansin, sapagka’t siya ay palaging nananatiling ang pinag-uukulan ng Aking gawain. Naitatag Ko na ang Aking kinalalagyan sa mga puso ng mga tao upang ang kanilang mga puso ay makatingin sa Akin—gayunman sila ay nananatiling ganap na mangmang tungkol sa kung bakit Ko ginagawa ito, at walang ginagawa kundi maghintay. Bagaman mayroong pagkakalagyan na naitatag Ko sa mga puso ng mga tao, hindi nila kinakailangan na manahan Ako roon. Sa halip, sila ay naghihintay para sa “Banal na Isa” sa kanilang mga puso na biglang darating. Sapagka’t ang Aking pagkakakilanlan ay masyadong mababa, hindi Ako nakakatapat sa mga hinihingi ng mga tao at sa gayon ay inaalis nila. Sapagka’t ang nais nila ay ang “Ako” na mataas at makapangyarihan—samantalang noong Ako ay dumating, hindi Ako nagpakita bilang ganito sa tao, kaya sila ay nanatiling naghahanap sa malayo, naghihintay para sa isa na nasa kanilang mga puso. Noong dumating Ako sa harap ng mga tao, tinanggihan nila Ako sa harap ng karamihan. Maaari lamang Akong tumáyô sa isang tabi, naghihintay para sa “sentensya” ng tao, nagmamasid kung ano ang magiging pasya ng mga tao na gagawin sa Akin, ang di-ganap na “produktong” ito. Hindi Ako tumitingin sa mga peklat ng mga tao, kundi sa bahagi nila na walang peklat, at mula rito Ako ay nasisiyahan. Sa mga mata ng mga tao, Ako ay isang “maliit na bituin” na bumaba mula sa kalangitan, Ako lamang ang pinakamababa sa langit, at ang Aking pagdating sa lupa ngayon ay pagsusugo ng Diyos. Bilang resulta, ang mga tao ay nakabuo ng marami pang mga pakahulugan sa mga salitang “Ako” at “Diyos,” lubhang natatakot na ihalo ang Diyos sa Akin. Sapagka’t ang Aking larawan ay hindi nagtataglay ng pagpapakita ng Diyos, ang mga tao ay naniniwalang lahat na Ako ay isang lingkod na hindi mula sa pamilya ng Diyos, at sinasabi na ito ay hindi ang larawan ng Diyos. Marahil ay may mga tao na nakakita sa Diyos—nguni’t dahil sa kawalan Ko ng pananaw sa lupa, ang Diyos ay hindi kailanman “nagpakita” sa Akin. Marahil napakaliit ng Aking “pananampalataya,” kaya’t nakikita Ako ng mga tao na mababa. Naguguni-guni ng mga tao na kung ang isa ay tunay na Diyos, tiyak na siya ay magiging bihasa sa wika ng tao, sapagka’t ang Diyos ang Manlilikha. Nguni’t ang mga katunayan ay eksaktong ang kasalungat: Hindi lamang Ako di-bihasa sa wika ng tao, kundi may mga pagkakataon na hindi Ko man lamang “maipagkaloob” ang kanyang mga “kakulangan.” Bilang resulta, nakakadama Ako ng kaunting “pagkabagabag,” sapagka’t hindi Ako kumikilos ayon sa “hinihingi” ng tao, kundi naghahanda lamang ng mga materyales at gumagawa ayon sa kanilang “kakulangan.” Hindi Ako humihingi ng malaki sa tao, gayunman ay kabaligtaran ang paniniwala ng mga tao. Sa gayon, ang kanilang “kapakumbabaan” ay nabunyag sa bawa’t galaw nila. Sila ay laging may pananagutan na lumakad sa unahan Ko pinangungunahan Ako sa daan, lubhang natatakot na Ako ay maliligaw, nahihintakutan na Ako ay gagala tungo sa matandang mga kagubatan sa kaloob-looban ng mga kabundukan. Bunga nito, lagi Akong napapangunahan ng mga tao pasulong, takót na takót na Ako ay lalakad tungo sa madilim na bilangguan. Mayroon Akong tila “kasiya-siyang impresyon” hinggil sa pananampalataya ng mga tao, sapagka’t nagpakahirap sila para sa Akin nang hindi nag-iisip para sa pagkain o pagtulog, hanggang sa punto na ang kanilang mga paggawa para sa Akin ay nagsanhi sa kanila na hindi matulog araw at gabi at namútî na ang buhok—na sapat upang ipakita na “nalampasan” ng kanilang pananampalataya ang mga sansinukob, at “nahigitan” ang mga apostol at mga propeta sa buong mga kapanahunan.

Ang Ikadalawampu’t-walong Pagbigkas

Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos – Ang Ikadalawampu’t-walong Pagbigkas

    Noong dumating Ako mula sa Sion, hinihintay Ako ng lahat ng mga bagay, at noong bumalik Ako sa Sion, binati Ako ng lahat ng mga tao. Sa pagdating at paglisan Ko, hindi kailanman nahadlangan ng mga may galit sa Akin ang Aking mga hakbang, kaya umusad nang maayos ang Aking gawain. Ngayon, kapag dumarating Ako sa kalagitnaan ng lahat ng mga nilalang, binabati Ako ng lahat ng mga bagay sa pamamagitan ng katahimikan, napakalalim ang takot nila na Ako’y muling lilisan at aalisin ang kanilang suporta. Sinusunod ng lahat ng mga bagay ang Aking patnubay, at minamatyagan ng lahat ang direksyong ipinahihiwatig ng Aking kamay. Maraming mga nilalang ang ginawang perpekto ng mga salita na nagmumula sa Aking bibig at maraming anak ng kasuwailan ang nakastigo. Kaya, nakatitig ang lahat ng mga tao sa Aking mga salita, at maingat na nakikinig sa mga pagbigkas mula sa Aking bibig, at matindi ang takot na mapalampas nila ang magandang pagkakataon na ito. Sa kadahilanang ito kung bakit nagpatuloy Ako sa pagsasalita, upang matupad ang Aking gawain nang mas mabilis, at upang mas maaga ang paglitaw ng mga nakalulugod na kondisyon sa mundo at malunasan ang mga eksena ng pagkatiwangwang sa mundo. Kapag tumingin Ako sa kalangitan at kapag haharapin Ko muli ang sangkatauhan; agad na mapupuno ang mga lupain ng buhay, hindi na kakapit ang alikabok sa hangin, at hindi na mababalot ng putik ang lupa. Agad magliliwanag ang Aking mga mata, kaya titingala sa Akin ang mga tao mula sa lahat ng mga lupain at manganganlong sila sa Akin. Sa mga tao sa mundo ngayon—kabilang na ang lahat ng mga nasa Aking sambahayan—sino ang tunay na nanganganlong sa Akin? Sino ang nagbibigay ng kanilang puso bilang kapalit ng halaga na Aking binayaran? Sino na ang nanahan sa Aking sambahayan? Sino na ang tunay na naghandog ng kanilang mga sarili sa Aking harapan? Kapag gumawa Ako ng mga pangangailangan sa tao, kaagad niyang isinasara ang kanyang “maliit na kamalig.” Kapag nagbibigay Ako sa tao, agad niyang binubuksan ang kanyang bibig upang lihim na makuha ang Aking mga kayamanan, at madalas siyang nanginginig sa kanyang puso, sa lalim ng takot niyang gagantihan Ko siya. Kaya ang bibig ng tao ay kalahating bukas at kalahating sarado, at wala siyang kakayahang tunay na tamasahin ang mga kasaganaan na ipinagkakaloob Ko. Hindi Ko pinarurusahan agad ang tao, ngunit palagi niya Akong kinokontrol at hinihiling na ipagkaloob Ko ang awa sa kanya; ipinagkakaloob Ko lamang muli ang awa sa tao kapag nagsusumamo siya sa Akin, at ipinahahayag Ko sa kanya ang pinakamalupit na salita ng Aking bibig, para agad siyang makakaramdam ng hiya, at, dahil wala siyang kakayahang tanggapin nang direkta ang Aking “awa,” sa halip ay hinahayaan niya na lang na ipasa ito sa kanya ng iba. Kapag lubusan niyang naunawaan ang lahat ng Aking mga salita, nagiging akma ang tayog ng tao sa mga kagustuhan Ko, at ang mga pagsusumamo niya ay nagiging mabunga at hindi na walang kabuluhan o walang saysay; pinagpapala Ko ang mga taos-puso at hindi mapagkunwaring pagsusumamo ng sangkatauhan.

Ang Ikadalawampu’t-pitong Pagbigkas

Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos – Ang Ikadalawampu’t-pitong Pagbigkas

Hindi kailanman nahipo ng pag-uugali ng tao ang Aking puso, ni hindi Ko kailanman naisip bilang mahalaga. Sa mata ng tao, laging mahigpit ang pagtrato Ko sa kanya, at lagi Kong pinapatupad ang awtoridad sa kanya. Sa lahat ng mga gawain ng tao, babahagyang bagay lamang ang nagawa para sa Akin, halos walang anumang nakatayong matatag sa Aking harapan. Sa huli, guguho sa harapan Ko nang hindi nahahalata ng lahat ng mga bagay na nauukol sa tao, at magiging maliwanag lamang sa ganoong panahon ang Aking mga gawain, makikilala Ako ng lahat ng tao dahil sa sarili nilang kabiguan. Ang kalikasan ng tao ay nananatiling hindi nagbabago. Kung ano ang nasa kaibuturan ng kanilang puso ay hindi alinsunod sa kalooban Ko— hindi ito ang kinakailangan Ko.

Ang Ikadalawampu’t-apat na Pagbigkas

Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos – Ang Ikadalawampu’t-apat na Pagbigkas

     Dumarating ang Aking pagkastigo sa lahat ng mga tao, gayon pa man ay nananatili rin itong malayo mula sa lahat ng mga tao. Bawa’t buhay ng bawat tao ay puno ng pag—ibig at pagkamuhi sa Akin, at wala kahit isa ang kailanma’y nakakilala sa Akin-kung kaya sala sa lamig at sala sa init ang saloobin ng tao sa Akin, at wala itong kakayahan sa pagiging-normal. Gayunman ay parati Kong inalagaan at iningatan ang tao, at mapurol lamang ang kanyang isipan kaya wala siyang kakayahang makita ang lahat ng Aking mga gawa at maunawaan ang masigasig Kong mga hangarin. Ako ang nangungunang Isa sa gitna ng lahat ng mga bansa, at ang pinakamataas sa gitna ng lahat ng mga tao; hindi lamang talaga Ako kilala ng tao. Sa maraming taon, nanirahan Ako sa kalagitnaan ng tao at naranasan ang buhay sa mundo ng tao, gayon pa man lagi niya Akong ipinagsawalang-bahala at itinuring Akong katulad ng isang nilalang na nagmula sa kalawakan. Bunga nito, itinuturing Ako ng mga tao na katulad ng isang banyaga sa daan dahil sa mga pagkakaiba sa disposisyon at wika. Ang damit Ko rin ay tila masyadong kakaiba, at bilang resulta, walang lakas ng loob ang tao para lapitan Ako. Diyan Ko lamang nararamdaman ang kalungkutan ng buhay sa kalagitnaan ng tao, at diyan Ko rin lamang nararamdaman ang kawalan-ng-hustisya sa mundo ng tao. Lumalakad Ako sa kalagitnaan ng mga dumadaan, pinagmamasdan ang lahat ng kanilang mga mukha. Ito ay parang nabubuhay sila sa kalagitnaan ng isang karamdaman, bagay na nagpupuno ng kalungkutan sa kanilang mga mukha, at sa gitna ng pagkastigo, na pumipigil sa kanilang paglaya. Iginagapos ng tao ang kanyang sarili, at ibinababa ang kanyang sarili. Sa harapan Ko, karamihan sa mga tao ay lumilikha ng maling palagay tungkol sa kanilang mga sarili sa gayon ay maaring mapuri Ko sila, sadyang nag-aanyong kahabag-habag sa harap Ko ang karamihan sa mga tao sa gayon ay maaring makakuha sila ng tulong mula sa Akin. Sa Aking likuran, nililinlang at sinusuway Ako ng lahat ng mga tao. Hindi ba tama Ako? Hindi ba ito ang diskarte ng tao para manatiling buhay? Sino na ang kahit kailan ay nabuhay ng mas matagal kaysa sa Akin? Sino na ang kahit kailan ay nagtaas sa Akin sa gitna ng iba? Sino na ang kahit kailan ay nagapos sa harapan ng Espiritu? Sino na ang kahit kailan ay naging matatag sa kanilang patotoo sa Akin sa harapan ni Satanas? Sino na ang kahit kailan ay nagdagdag ng pagiging-totoo sa “katapatan” nila sa Akin? Sino na ang kahit kailan ay inalis ng malaking pulang dragon dahil sa Akin? Sumapi na ang mga tao kay Satanas, mga bihasa sila sa pagsuway sa Akin, sila ang mga may-likha ng pagsalungat sa Akin, at sila ay mga nagsipag-tapos sa pakikipagtawaran sa Akin. Para sa kapakanan ng sarili niyang tadhana, naghahanap ang tao dito at doon sa lupa; kapag kinakawayan Ko siya, nananatili siyang walang-pandama sa Aking pagiging-napakahalaga at patuloy siya sa “pananampalataya” sa kanyang pagsandig sa kanyang sarili, ayaw niyang maging isang “pasanin” sa iba. Mahalaga ang mga hangarin ng tao, gayunman walang kaninumang mga hangarin ang kailanman ay ganap na nakamit: Gumuguho silang lahat sa harapan Ko, bumabagsak nang tahimik.

Ang Ikadalawampu’t-dalawang Pagbigkas

Mga Salita ng na Makapangyarihang Diyos – Ang Ikadalawampu’t-dalawang Pagbigkas

    Namumuhay ang tao sa gitna ng liwanag, ngunit hindi niya batid ang kahalagahan ng liwanag. Siya ay ignorante sa substansya ng liwanag, at sa pinagmumulan ng liwanag, at, higit pa rito, kung sino ang nagmamay-ari nito. Nang ipinagkaloob ko ang liwanag sa tao, Aking agarang sinusuri ang mga kondisyon sa tao: Dahil sa liwanag, nagbabago ang lahat ng mga tao, at dumarami, at lumilisan sa kadiliman. Tinitingnan ko ang bawat kanto ng sansinukob, at nakikita na ang mga bundok ay nalamon sa hamog, na ang tubig ay nagyelo sa gitna ng lamig, at iyon, ay dahil sa pagdating ng liwanag, tumitingin ang mga tao sa Silangan upang madiskubre pa nila nang mas makahulugan—ngunit, ang mga tao ay nananatiling hindi maka-unawa ng malinaw na direksyon sa gitna ng ambon. Dahil ang buong mundo ay nababalot ng hamog, kapag Ako ay tumitingin sa gitna ng mga ulap, ang Aking pag-iral ay hindi kailanman natutuklasan ng tao; naghahanap ang tao sa daigdig ng isang bagay, mukha siyang nangangalap, ninanais niya, tila, na maghintay sa Aking pagdating—ngunit hindi niya alam ang Aking araw, at maaari lamang madalas tumingin sa kislap ng liwanag sa Silangan. Sa lahat ng sangkatauhan, hinahanap ko ang mga tunay na nagnanais ng Aking sariling puso. Lumalakad Ako kasama ng lahat ng tao, at naninirahan sa lahat ng tao, ngunit ang tao ay ligtas at matiwasay sa lupa, at kaya’t walang tunay na nagnanais sa Aking puso. Hindi alam ng mga tao kung paano pangalagaan ang Aking nais, hindi nila nakikita ang Aking mga pagkilos, at hindi sila makagalaw kasama ng liwanag at mailawan ng liwanag. Kahit na hindi pinapahalagahan ng tao ang Aking mga salita, siya ay walang kakayahang mabatid ang panglilinlang ni Satanas; dahil ang tayog ng tao ay masyadong maliit, hindi niya kayang gawin kung ano ang nais ng kanyang puso. Hindi Ako tunay na minahal ng tao. Kapag pinupuri ko siya, pakiramdam niya ay hindi siya karapat-dapat, ngunit hindi ito nagdulot sa kanya na subukin Akong pasayahin. Payak na kanyang hinahawakan lamang ang istasyon na Aking ibinigay sa kanyang mga kamay at sinusuri ito; walang pakiramdam sa Aking pagmamahal, sa halip patuloy niyang pinasasaya ang kanyang sarili sa mga pagpapala ng kanyang istasyon. Ito ba ay hindi kakulangan ng tao? Kapag gumalaw ang mga bundok, maaari ba silang umiwas para sa kapakanan ng iyong istasyon? Kapag umagos ang tubig, maaari ba silang huminto sa harap ng iyong istasyon? Maaari bang ibaligtad ang langit at lupa ng iyong istasyon? Ako ay minsan nang naging maawain sa tao, nang paulit-ulit—ngunit walang taong nagmahal o nagpahalaga dito, nakinig lamang sila na para bang kuwento, o binasa ito na parang isang nobela. Ang Aking bang mga salita ay hindi talaga nakakaantig sa puso ng tao? Ang Aking bang mga binibigkas ay tunay na walang epekto? Maaari bang walang sinuman ang naniniwala sa Aking pag-iral? Hindi mahal ng tao ang kanyang sarili; sa halip, siya ay nakiisa kay Satanas upang lumaban sa Akin, at ginagamit si Satanas bilang isang “kasangkapan” upang paglingkuran Ako. Ako ay susuong sa lahat ng mga mapanlinlang na balak ni Satanas, at pipigilan ang mga tao sa lupa na tanggapin ang panlilinlang ni Satanas, upang hindi sila manlaban sa Akin dahil sa pag-iral ni Satanas.

Ang Sansinukob at Kalawakan Nagpupuri sa D’yos

Mga himno ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos – Ang Sansinukob at Kalawakan Nagpupuri sa D’yos

Ay … mga awiting kayrami, mga sayaw kay ganda;
sansinukob at dulo ng lupa, naging kumukulong dagat.
Ay … langit ay bago, lupa ay bago.
Sansinukob nagpupuri; tayo’y sumisigaw, tumatalon sa tuwà.
Bundok sama-sama, tubig sama-sama, kapatiran puso sa puso.
D’yos ating pinupuring walang-humpay. Mga nilalang iniibig ang D’yos,
buong-galak sa trono N’ya, sasambang sama-sama.
D’yos sa Sion ‘binunyag sa sansinukob Kanyang kabanalan at pagkamatwid.
Bayan ng D’yos nakangiti sa tuwa, nagpupuri sa D’yos walang-humpay.
Papuri Diyos, papuri Diyos!
Aleluya! Papuri Diyos, papuri Diyos!
Upang ibigin S’ya, pusong tapat, dapat ialay.
Awit at sayaw papuri sa Makapangyarihang D’yos.
Tinig na nagpupuri’y abot-langit.
Tayong lalaki’t babae, matanda’t bata, sama-sama.
Alay mo’y mga awit, sa aki’y mga sayaw, umawit ka, ‘ko’y iindak.
D’yablo’y napahiya— malaking pulang dragon; naluwalhati ang makapangyarihang tunay na D’yos.
Ating nakita sa gawa N’ya, matwid N’yang disposisyon.
Makapangyarihang D’yos ay matwid. Bayan N’ya’y nakita maluwalhating mukha N’ya.
Hangarin nating lahat maibig S’ya’t masiyahan, sa Kanya’y tapat kailanman.
Papuri Diyos, papuri Diyos!
Aleluya! Papuri Diyos, papuri Diyos!
Darating! Papuri Diyos!
Darating! Papuri Diyos!
Darating!
Mga bundok nagbubunyi, mga tubig tumatawa,
Mga bansa’t tao tumatawang masaya. Kaybagong anyô!
Ang bagong langit, bagong lupa at bagong kaharian!
Ating sinasayaw at kinakanta bagong mga awit para sa D’yos; kaysaya!
Pinakamagandang awit, pinakamagandang sayaw, sa D’yos inialay.
Isang pusong taós, isang pusong tunay, sa D’yos inialay.
Lahat ng mga baya’t bagay, pupurihin S’yang walang-humpay. Ay!
O! kayluwalhati ng Sion!
Tahanan ng D’yos, baga sa liwanag. Luwalhati’y nagniningning sa buong sansinukob.
Makapangyarihang D’yos may ngiti, sa trono’y nagmamasid sa bagong anyô ng sansinukob. Uy!
mula sa Sundan ang Kordero at Umawit ng Bagong mga Awit

Rekomendasyon：

Pagkaunawa sa Kidlat ng Silanganan

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw